آموزگاران تنها نباید به کتاب های درسی اکتفا کنند و باید از دیگر ابزارها در کلاس بهره ببرند تا فضای نشاط آور را برای دانش آموزان ایجاد کنند و با انجام دادن بحث و تبادل نظر میان دانش آموزان در خصوص موضوع درسی آنها را به مشارکت و کارگروهی سوق دهند. تنها گفتن نداشتن نشاط در مدارس مشکلات آموزشی را حل نمی کند.

بلکه در بحث کتاب های درسی برای آموزش جذاب به رسانه های آموزشی و آموزشگاه  نیز نیاز است. امام تعداد اندکی از مدارس کشور اینگونه تجهیزات را دارند. بیشتر کلاس های درس در نقاط مختلف کشور از تعداد بالا دانش آموزان برخوردار هستند و تنها ابزار آموزشی مورد استفاده به وسیله معلمان کتاب درسی و تخته کلاسی است که در چنین شرایطی دانش آموزان در کلاس دچار خستگی وخواب آلودگی می شوند.

یادگیری انسان در گروه نشاط و شادابی و هیجانات مثبت اوست و خلاقیت و شکوفایی استعداد ها در گرو نشاط و انبساط روحی انجام می شود. شکی نیست که یکی از وظایف مهم تربیتی مدیریت و برنامه ریزی آموزشی مدارس، تشویق دانش آموزان به مشارکت و تعاون در امور است و آنان می توانند با تدوین برنامه ریزی آموزشی مناسب به جلب مشارکت دانش آموزان در امور مختلف مدرسه اقدام کنند. و این موضوع می تواند به احساس مفید بودن و دور شدن از انزوا و کسالت کمک کند و خود یکی از موارد شاد و بانشاط زیستن است.

نشاط و شادابی در مدرسه باعث رشد وو شکوفایی در همه ابعاد وجودی یک دانش آموز می شود. در محیط شاد، ذهن انسان پویا، زبانش گویا و استعدادش شکوفا می گردد. در قرن جدید سرلوحه تعلیم و تربیت در یک جمله خلاصه شده است( شوق زندگی کردن را به دانش آموزان بیاموزیم) پس باید معتقد باشیم که در حقیقت رشد پایدار ما در گرو شادی پایدار است و  این شادی باید در مدارس ایجاد و مدیریت شود.

امروزه روانشناسان مدرن معتقد هستند که انسان شاد در جامعه شادی به وجود می آورد. فروید معتقد است که جامعه مدرن فردیت انسان را سرکوب می کند. انسان به شدت متاثر از محیط است ناخودآگاه او بر خودآگاهیش فرمان می راند. نیازهای سرکوب شده دوران کودکی تمام عمر با اوست و روحیه اش متاثر از گذشته اوست.

عرفانهای مدرن از شادمانی درونی می گویند و انسانها را دعوت می کنند به همان اصل نخستین که سقراط گفت که خودت را بشناس، از بیرون بی نیاز شو. از هر چه رنگ تعلق پذیرد آزاد شو. بودیسم معتقد است آرزوهای ماست که ما را به رنج می اندازد، آرزو می کنیم و نمی توانیم برسیم و در نتیجه به رنج و عناد می افتیم، آرزوهای خود را سرکوب کنید.

ارسطو شادمانی را در مراحل رسیدن به کمال می بیند. از نظر ارسطو حرکت عبارت است از شدن از قوه به فعل رسیدن: همه انسانها توانایی رسیدن به آخرین مرحله کمال یعنی خودشکفتگی را دارند اما اکثریت انسانها در برآورده ساختن نیازهای اولیه در جا می زنند. سعادت فرد در این است که استعداد درونی خود را به فعلیت برسانند یا اینکه در به فعلیت رساندن بکوشد.همین کوشیدن در محقق ساختن خود به انسان

نشاط وشادی
یکی از نیازهای اساسی انسان، شاد زیستن است، زیرا انسان متعادل، خود و جامعه خود را در پرتو آن می سازد؛ از این رو همه به دنبال شادی اند. قطعاً اسلام که دینی فطری و تأمین کننده صلاح دنیا و آخرت انسان است، مخالف شادی نیست، بلکه حامی و پشتیبان آن نیز می باشد. از نگاه دین، شادی پسندیده آن است که جهت گیری الهی داشته باشد و یا مقدمه ای برای انجام وظایف شرعی باشد، چون طبق نظام ارزشی اسلام، مطلوب واقعی، تقرب به خداست و همه حرکات و سکنات و افعال انسان باید در راستای آن انجام گیرد تا تکامل حاصل گردد.

شادی چیست؟

شاد در لغت، به معنای خشنود، خوش حال، خوش وقت، بی غم، خوش و خرم زیستن، زندگی کردن، و زندگانی کردن، و شادی به معنای شادمانی، خوش حالی، و خوش دلی آمده است. علم روان شناسی تعریف های مختلفی از نشاط ارائه کرده است، اما به طور اجمال می توان گفت: یکی از جنبه های هیجان، شادی است که با واژه هایی چون: سرور، نشاط و خوش حالی هم معناست. در این جا به چند تعریف از شادی اشاره می کنیم:

شادی، احساس مثبتی است که از حس و پیروزی به دست می آید. شادی، عبارت است از مجموع لذت ها منهای دردها. شادی، ترکیبی از عاطفه مثبت بالا و عاطفه منفی پایین است.»

شادکامی و نشاط، حالتی است که از آن به سرزندگی و آمادگی برای پیشرفت یاد می شود. استاد مطهری در این باره می گوید: سرور، حالت خوش و لذت بخشی است که از علم و اطلاع به این که یکی از هدف ها و آرزوها انجام یافته یا انجام خواهد یافت، به انسان دست می دهد. و غم و اندوه، حالت ناگوار و دردناکی است که از اطلاع بر انجام نشدن یکی از هدف ها و آرزوها به انسان دست می دهد

شاط و شادابي در مدرسه باعث رشد و شکوفايي در همه ي ابعاد وجودي يک دانش آموز مي شود. در محيط شاد، ذهن انسان پويا، زبانش گويا و استعدادش شکوفا مي گردد. در قرن جديد سرلوحه ي تعليم و تربيت در يک جمله خلاصه شده است. شوق زندگي کردن را به دانش آموزان بياموزيم» پس بايد معتقد باشيم که در حقيقت رشد پايدار ما در گرو شادي پايدار است و اين شادي بايد در مدارس ايجاد و مديريت شود.